They will ask thee how to traverse life.
Answer: Like crossing an abyss upon a taut string:
Beautifully, carefully, and fleetly.
(Leaves of Morya's Garden, Book One)
Naar aanleiding van de discussie over de 'scheurtjes', die deze zomer ontdekt zijn in (sommige ringen van) de reactorvaten van de kerncentrales van Doel 3 en Tihange 2, heb ik in de maand augustus en op het forum van de krant De Standaard deelgenomen aan een viertal discussies over kernenergie :
FANC sceptisch over opnieuw opstarten Doel 3 - Reacties
Eerst een Fleurushima nodig? - Reacties
Overheid, het is jóuw energie - Reacties
Kleine scheurtjes, grote scheurtjes, stop maar met die kernmachine - Reacties
Hieronder publiceer ik opnieuw de belangrijkste van mijn berichten op deze fora, en hieruit zal blijken dat mijn berichten getuigen van een diepgaande en genuanceerde visie over kernenergie, alsook van het feit dat ik bovendien de aandacht gevestigd heb op de ontwikkeling van een nieuw en volwaardig alternatief: de E-cat van A. Rossi.
1. We beginnen met het eerste forum (waar ik maar laattijdig aan kon deelnemen, en waar ik maar één bericht gepost had) :
Op 12 augustus 2012 omstreeks 18:10, zei Daniel De Caluwé:
Voor wie nieuwe centrales zou plannen: Andrea Rossi (van Leonardo Corporation) is bijna klaar met zijn industriële versie van zijn E-cat (een LENR-device). Want aanvankelijk leverde de E-cat enkel thermische energie (110°C voor de 'home E-cat'), maar sinds enkele maanden is er een serieuze doorbraak: hij kan stoom genereren op 600°C, en dat is voldoende om ook elektriciteit te produceren (met behulp van een Siemens turbine). (En uit verdere testen blijkt zelfs dat zijn industriële E-cat momenteel ook stabiel kan werken bij temperaturen tot 1200°C). Op 8 en 9 september geeft hij een presentatie in Zürich, en stelt hij ook zijn wereldwijd netwerk van licentiehouders voor. En de universiteit van Bologna zal later (in oktober van dit jaar of zo) ook een aantal testrapporten publiceren. Onthoud de naam Rossi en Leonardo Corporation, want dit is weldegelijk een enorme revolutie in de domeinen van energievoorziening en elektriciteitsproductie. Ir. Daniel De Caluwé
2. Kort nadien publiceerde De Standaard het artikel/de opinie 'Eerst een Fleurushima nodig?' (van Kristof Calvo), en toen barstte de discussie los (op het tweede forum). Hier mijn belangrijkste berichten op dat forum :
Op 21 augustus 2012 omstreeks 11:48, zei Daniel De Caluwé:
Een storm in een glas water? Want klaarblijkelijk zijn die 'haarscheurtjes' in 't buitenland géén enkel probleem? ;-) (Of meten die nog op de oude manier?)
Op 17 augustus 2012 omstreeks 15:18, zei Daniel De Caluwé:
Wat het hoogradioactief en langdurig kernafval betreft, ben ik het volledig met je eens. En ik heb destijds het 'Technisch overzicht van het safir 2-rapport (Safety Assessment and Feasibility Interim Report 2; NIROND 2001-05 N, december 2001') van NIRAS gelezen, en het spijt me heel erg (ik heb weldegelijk veel respect voor de mensen van NIRAS die er een goede oplossing voor proberen te zoeken!), maar ik kan niet akkoord gaan met deze oplossing. Want het ergste afval moet men bergen voor een paar honderdduizend jaren, en dat is weldegelijk veel te lang. In het rapport geeft men trouwens eerlijk toe dat men uiteindelijk moet rekenen op de klei zelf als ultieme barrière! Eerst gekoeld voor een paar honderd jaar, dan verglaasd en in metalen vaten, en zo geborgen in ondergrondse galerijen die vol beton gespoten worden, maar toch is dat niet voldoende, want uiteindelijk vergaan al deze barrières, en rekent men op een trage migratie van de afvalproducten (waaronder actiniden) in de klei zelf
Op 17 augustus 2012 omstreeks 15:32, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg... En daarom heb ik vroeger al op fora geschreven en geargumenteerd dat men alle actiniden (uranium, neptunium, plutonium, americum, enz...) éérst uit het afval zou moeten halen, maar dat vraagt wel wat extra investeringen in de opwerkingsfabrieken (Voor België gebeurt dat in Cap de la Hague (FR)), en die processen worden door de groenen trouwens ook gecontesteerd (o.a. discussie over de al dan niet verhoging van de kanker-incidentie in de omgeving van dergelijke opwerkingsfabrieken), want deze opwerkingsprocessen hebben weldegelijk een uitstoot (van weliswaar licht maar zeer langdurig radioactieve isotopen, waaronder minder de minder gevaarlijke I-isotopen), en dit zowel in de atmosfeer als in de rivier, en via de Noordzee naar de Noordelijke IJszee). Maar wil men de duur van de ondergrondse opslag beperken tot bijvoorbeeld 1000 jaar (wat voor mij perfect aanvaardbaar zou zijn), dan moet men wél extra opwerken, want dan moeten, onder andere, alle actiniden uit het afval...
Op 17 augustus 2012 omstreeks 15:41, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg... De actiniden kan men dan verbranden in reactoren van de IVde generatie (net zoals het militair uranium en plutonium). Maar ik ben niet hypocriet, en tegelijkertijd wil ik er ook wel op wijzen, dat de uitstoot van de opwerkingsfabrieken (zoals voor België in Cap de la Hague (FR), en voor andere landen in, onder andere, Sellafield (GB, maar ondertussen wel al gesloten, zo denk ik?)), niet groter is dan de uitstoot bij kernproeven... ;-) (Het betreft in beide gevallen wel laag (maar zeer langdurig) radioactieve isotopen, waarover nog steeds discussie is tussen voor- en tegenstanders in hoeverre die al dan niet schadelijk zijn. Verhoogt de kankerincidentie hierdoor of niet, dat is de discussie). (En oh ja, bij kernproeven zullen er ook nog wel gevaarlijker isotopen vrijkomen, maar gezien de snelle en meer volledige afwerking van de reacties, zijn die dan minder lang radioactief (in vergelijking met het HR en langdurig kernafval van elektrische centrales)...
Op 17 augustus 2012 omstreeks 15:52, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg... En een alternatieve oplossing voor hoger procédé is, eventueel, het wegwerken van het kernafval d.m.v. 'koude fusie' (Zie Patterson). Maar in tegenstelling met de E-Cat van A. Rossi, die recent wél een enorme doorbraak gerealiseerd heeft inzake energieopwekking (thermisch én elektrisch), moet het 'koude fusie'-procédé van Patterson eerst terug bestudeerd en gereproduceerd worden. (Patterson beweerde dat hij bij sommige van zijn experimenten kernafval geneutraliseerd heeft). Ik wil er dus op wijzen dat het domein van de LENR (Low Energy Nuclear Reactions of 'koude fusie'), niet alleen kan instaan voor energievoorziening (recente doorbraak E-cat A. Rossi), maar eventueel ook voor de behandeling van kernafval (volgens Patterson, maar moet nog/terug/verder onderzocht worden.
En hier nog een interessant bericht van Ben B. over thorium :
Op 17 augustus 2012 omstreeks 15:21, zei Ben B.:
Ik ga akkoord met dat de manier waarop kernenergie vandaag bestaat, niet de goede manier is. Het kernafval -dat bijzonder lang gevaarlijk blijft- blijft zich maar opstapelen en dat is een serieus probleem. Het probleem is vooral dat er veel te lang is ingezet op uranium en plutonium, terwijl thorium een veel beter, veiliger (zowel qua werking van de centrale op zich als het veel minder radioactief afval) en goedkoper alternatief is. De reden waarom er gekozen is voor de gevaarlijkere alternatieven is het potentieel om er wapens mee te maken; met thorium kan je namelijk geen wapens maken. Nu lijkt men tot het inzicht gekomen dat voor kerncentrales thorium toch een beter alternatief is. Ik raad u aan om een keer wat opzoekwerk te verrichten over de thoriumcentrales; vergeleken met de huidige centrales is het een hele verbetering. Los daarvan: kernenergie bestaat nog geen 150 jaar. De basis ervan (het beroemde E=MC²) werd pas in 1905/'07 geformuleerd, kerncentrales zelf zijn nog recenter.
En mijn reactie daarop:
Op 19 augustus 2012 omstreeks 17:38, zei Daniel De Caluwé:
Ja, ik ben het met u eens dat men, omwille van het gelijktijdig ontwikkelen van kernwapens in en na de tweede wereldoorlog, verkeerdelijk de weg van uranium (en plutonium) gekozen heeft. Dat is, inderdaad, een erg spijtige ontwikkeling, mede in de hand gewerkt door de koude oorlog (na WOII). Groeten,
En verder, op hetzelfde forum, ook hier mijn verwijzing naar de E-cat van A. Rossi:
Op 16 augustus 2012 omstreeks 13:57, zei Daniel De Caluwé:
Gelukkig is er Andrea Rossi (ECAT.com), die bijna klaar is met zijn industriële versie van zijn E-cat (een LENR-device). Want aanvankelijk leverde de E-cat enkel thermische energie (110°C voor de 'home E-cat'), maar sinds enkele maanden is er een serieuze doorbraak: hij kan stoom genereren op 600°C, en dat is voldoende om ook elektriciteit te produceren (met behulp van een Siemens turbine). (En uit verdere testen blijkt zelfs dat zijn industriële E-cat momenteel ook stabiel kan werken bij temperaturen tot 1200°C). Op 8 en 9 september geeft hij een presentatie in Zürich, en stelt hij ook zijn wereldwijd netwerk van licentiehouders voor. En de universiteit van Bologna zal later (in oktober van dit jaar of zo) ook een aantal testrapporten publiceren. Dit is een enorme revolutie in het domein van de energievoorziening, maar toch spijtig dat externe linken niet toegelaten zijn, want hierdoor kan ik niet verwijzen naar degelijke en uitvoerige informatie over het onderwerp.
Alleen spijtig dat A. Rossi nog steeds geen degelijke en door de wetenschappelijke wereld 'peer-gereviewde' testrapporten geleverd heeft, en daardoor is de E-cat moeilijk te verdedigen op fora zoals deze. (Meer en uitvoerige uitleg volgt later).
3. Kort daarna publiceerde De Standaard deze opinie van Tom De Meester ("Overheid, het is jóuw energie - Privémarkt en energiebeleid gaan niet samen"), en naar aanleiding daarvan (mijn belangrijkste berichten uit) de derde discussie :
Op 22 augustus 2012 omstreeks 12:48, zei Daniel De Caluwé:
1. Wat die laterale 'haarscheurtjes' betreft: Aangezien men daar in het buitenland klaarblijkelijk (voorlopig toch) nog geen probleem van maakt, zou ik het oordeel van échte experten afwachten. Het zou dus best kunnen dat die scheurtjes overroepen zijn (om snel nog een paar nieuwe centrales te kunnen bouwen?), en dat men dus weldegelijk nog een hele tijd verder kan met Doel3 en Tihange2, op voorwaarde natuurlijk dat men de evolutie van die 'scheurtjes' nauwgezet volgt (doet men sowieso ook voor vele andere zaken in de jaarlijkse onderhoudsbeurten). 2. Men moet ook het standpunt van Electrabel proberen te begrijpen, want voor de beslissing tot uitstap uit kernenergie (en liberalisering van de markt), hadden zij een monopolie, en konden toen wél instaan voor de hele energievoorziening van het land, maar sinds de liberalisering zijn zij maar één van de vele spelers, en ligt de verantwoordelijkheid voor het vermijden van energietekorten bij Elia en de Creg. 3. Groene stroom werd té sterk..
Op 22 augustus 2012 omstreeks 13:04, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg: 3. Groene stroom werd té sterk gesubsidieerd, en dat is niet de fout van Electrabel. 4. Kerncentrales, die instaan voor de basislast (verbruik dat er altijd is, dag en nacht, winter en zomer), draaien 'volcontinue', en kunnen niet goed samenwerken met de variabele hernieuwbare (wind/zon) energie op het net, maar toch hebben/hadden zij een erg groot aandeel in onze energievoorziening (50 tot 60%), en dit alles maakt het probleem van de kernuitstap (en gelijktijdige liberalisering) toch wel erg moeilijk... 5. Omwille van stabiliteitsproblemen van het net, is het maximum aandeel aan hernieuwbare wind- en zonne-energie wellicht beperkt tot zo'n 20% 6. STEG-centrales kunnen wél samenwerken met wind- en zonne-energie, maar het is wel een enorme investering als we alle kerncentrales zouden moeten vervangen. 7. Daarom was ik TEGEN een vervroegde uitstap uit kernenergie, immers, de alternatieven (zoals de E-cat van A. Rossi), moeten er eerst zijn, alvorens we centrales kunnen sluiten.
Op 22 augustus 2012 omstreeks 13:56, zei Daniel De Caluwé:
Conclusie (en compromis): 1. Het grootste deel van de basislast (verbruik dat er altijd is, dag en nacht, winter en zomer) moet men blijven voorzien met de huidige kerncentrales, tot er een alternatief is (mijns inziens op termijn NIET door 'warme fusie', maar door 'koude fusie' [LENR, zie recente doorbraak E-cat A. Rossi (ECAT.com en journal-of-nuclear-physics.com), kan zowel instaan voor basislast, als variabel samenwerken met wind- en zonne-energie]. 2. Variabele wind- en zonne-energie laten samenwerken met STEG-centrales (evenveel geïnstalleerd vermogen, en dat is toch een probleem), en zo ook een deel van de basislast opvangen (?), maar blijft toch een probleem als men daarmee alle kerncentrales zou willen vervangen... (Maar uiteraard helpt een betere Europese integratie van het elektriciteitsnet ook wel een beetje). 3. Het compromis zit hem in de geleidelijkheid, want 50 tot 60 % kernenergie vervangen doe je niet zomaar. Ik reken wél op de doorbraak van LENR (E-cat A. Rossi)).
Op 22 augustus 2012 omstreeks 14:14, zei Daniel De Caluwé:
P.S. De huidige kerncentrales méér regelbaar maken, zodat ze ook (beter) variabel zouden kunnen samenwerken met een groot aandeel aan wind- en zonne-energie, zou ook een belangrijke strategische investering kunnen zijn, want dan moet men minder STEG-centrales bijbouwen!
Op 22 augustus 2012 omstreeks 18:19, zei Daniel De Caluwé:
Geen snelle regeling, maar een trage, waarbij men, bijvoorbeeld, (in opdracht van Elia en op basis van vooruitzichten i.v.m. beschikbare windenergie/windsnelheid ter hoogte van de windenergieparken) de energieproductie van de kernreactor zelf (geleidelijk en niet snel) wijzigt door de controle-staven in een tussenstand te regelen, alleen zou het kunnen dat ze dit niet graag doen, eventueel omwille van een ongelijkmatig 'afwerken' van de brandstofstaven (het onderste gedeelte zal dan eerst opgebruikt zijn, maar soit...). Ik laat het dus over aan de ingenieurs die er nu werken om daarover te oordelen en feedback te geven. Maar waar u ook wel gelijk in heeft: die megalomane schaal is wellicht niet meer juist voor de toekomst, want bij zware problemen verliest men ineens een té groot vermogen, geef mij in de toekomst dus maar vele kleinere eenheden (Kan perfect met de industriële E-cat van A. Rossi (ECAT.com)).
Op 22 augustus 2012 omstreeks 21:57, zei Daniel De Caluwé:
P.S. Aanvulling i.v.m. die 'scheurtjes': Grote kans dat het krimpscheurtjes betreft, die ontstaan zijn bij de fabricage van de ring. (Buitenkant koelt sneller dan binnenkant, en hierdoor is de binnenkant geneigd om zich af te scheuren van de buitenkant). En met nieuwe en betere (ultrasone) technieken heeft men ze nu voor het eerst gezien? Indien de begintoestand niet zo erg en aanvaardbaar is, en ze over de loop van de jaren niet of nauwelijks toegenomen zijn, zou dit, in het kader van veilige verdere exploitatie, nog steeds aanvaardbaar kunnen zijn. Maar de beoordeling hiervan laat ik liever over aan experten...
Op 23 augustus 2012 omstreeks 15:40, zei Daniel De Caluwé:
Correctie: Volgens het FANC zijn het andere scheurtjes? Dan zal het wellicht waterstofverbrossing zijn? (en ja, die scheurtjes kunnen groeien, en moet je zeker in het oog houden. Maar dat weten de experten en nucleaire ingenieurs ook wel, en het is aan hun om te zeggen/te bepalen hoe erg het dan is...)
Op 23 augustus 2012 omstreeks 15:44, zei Daniel De Caluwé:
Nee, want volgens de woordvoerster van het FANC zouden het toch andere scheurtjes zijn (DS 23 augustus 2012). En in dat geval gok ik op waterstofverbrossing, en ja, die scheurtjes kunnen groeien, en moet je zeker in het oog houden. Maar dat weten de experten en nucleaire ingenieurs ook wel, en het is aan hun om te zeggen/te bepalen hoe erg het dan is...
Op 23 augustus 2012 omstreeks 16:08, zei Daniel De Caluwé:
Ja, maar waterstofverbrossing is voor ingenieurs en nucleair ingenieurs wel een bekend fenomeen (komt bovendien ook voor bij nucleaire reactoren), en dan betreft het wel scheurtjes die kunnen groeien. En, wie weet, misschien is de waterstof, die preferentieel de zwakke plaatsen opzoekt, wel gemigreerd naar de eventuele krimpscheurtjes die er al van bij de aanvang waren, en zijn die krimpscheurtjes door waterstofverbrossing al tot zo'n twee centimeter gegroeid? Maak je geen zorgen, de experten zullen het ons later wel zeggen. Maar ingenieurs mogen toch wel een 'educated guess' doen, is het niet? ;-)
4. En tot slot mijn berichten uit de vierde discussie over kernenergie, en dit naar aanleiding van de opinie van Eloi Glorieux (in De Standaard van 24 augustus 2012) :
Op 24 augustus 2012 omstreeks 19:22, zei Daniel De Caluwé:
Het spijt me, maar u minimaliseert het HR- en langdurig kernafval (van categorie C en klasse Z), dat een enorm probleem is, dat nog steeds niet opgelost is. Ook niet met het Safir 2 project, want het ergste afval moet men bergen voor een paar honderdduizend jaren, en dat is weldegelijk veel te lang. In het rapport geeft men trouwens eerlijk toe dat men uiteindelijk moet rekenen op de klei zelf als ultieme barrière! Eerst gekoeld voor een paar honderd jaar, dan verglaasd en in metalen vaten, en zo geborgen in ondergrondse galerijen die vol beton gespoten worden, maar toch is dat niet voldoende, want uiteindelijk vergaan al de deze barrières, en rekent men op een trage migratie van de afvalproducten (waaronder actiniden) in de klei zelf. Sorry, maar die actiniden moeten uit het afval! Meer info? Lees het 'Technisch overzicht van het safir 2-rapport (Safety Assessment and Feasibility Interim Report 2; NIROND 2001-05 N, december 2001') van NIRAS!
Op 24 augustus 2012 omstreeks 18:53, zei Daniel De Caluwé:
Ik zal proberen één en ander te verduidelijken: 1. De nucleaire sector (en sommige burgers) ergeren zich wellicht aan het feit dat de groene stroom (té) sterk gesubsidieerd werd/wordt, en dat daardoor de elektriciteit voor vele mensen ook duurder werd/wordt (voor wie geen groene certificaten heeft). Freya Van Den Bosse heeft daar recent wel iets aan proberen te doen 2. Bedrijven zoals Electrabel ergeren zich ook aan plotse veranderingen, zoals eerst wél veel subsidies voor groene stroom, en daarna weer minder. Het laatste is dan weer nadelig voor de elektrische centrales die ze juist aangepast hadden om meer groene stroom te leveren, want door het terug verminderen van de subsidies worden die nieuwe investeringen weer minder rendabel. 3. Er is het technisch probleem dat (de productie van) wind- en zonne-energie variabel zijn, en niet aan te passen aan het verbruik dat er op elk moment is. (Andere centrales worden geregeld in functie van het verbruik, maar dat kan men met wind- en zon-
Op 24 augustus 2012 omstreeks 19:03, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg: Andere centrales worden geregeld in functie van het verbruik, maar dat kan men met wind- en zonne-energie niet doen, en als er géén wind noch zon is, dan moeten andere centrales het verbruik dekken. Dus moeten er extra STEG-centrales en/of E-cats (A. Rossi ECAT.com) geïnstalleerd worden, samen met al die windturbines (en in mindere mate zonnepanelen), om het verbruik te dekken als er géén wind en zon is. 4. Kerncentrales draaien steeds op vol vermogen (tenzij ze gereviseerd worden), en dergelijke grote centrales kunnen niet bijgestuurd worden in functie van de beschikbare windenergie, die men dan 's nachts vaak moet weggooien, immers, men kan of wil de kerncentrale niet aan lager vermogen laten werken op momenten dat er wél veel wind is. 5. Gas centrales die in stand-by staan om, bij gebrek aan wind, de afwezige windenergie op te vangen, verliezen ook energie omdat ze in stand-by staan. (Is dit bij STEG-centrales ook zo erg? Modulaire E-cats kunnen dit beter opvangen!). Enz,..
Op 24 augustus 2012 omstreeks 20:16, zei Daniel De Caluwé:
Akkoord, ook wat het sneller verslijten van die turbine-schoepen betreft, maar de E-cats zijn wel modulair opgebouwd uit éénheden van (slechts) 10kWatt (1MW uit 100 éénheden van 10kWatt), en dus kan ik me wel voorstellen dat men speciale E-cat groepen zou kunnen opstellen, die speciaal bedoeld zijn om samen te werken met windturbines, en die stroom leveren als er geen wind is. Alleen en akkoord, de standaard E-cat groep wordt uitgevoerd met een Carnot-cyclus, en werkt dus samen met een turbine, die ook meer zal verslijten als het vermogen van de E-cat continue bijgeregeld wordt.
Op 24 augustus 2012 omstreeks 19:37, zei Daniel De Caluwé:
Zijn de noodgroepen voor koeling van de reactoren (Doel 1 t.e.m. Doel 4) ondertussen al beveiligd tegen overstromingsgevaar? Want naar 't schijnt heeft men in Borsele wél al maatregelen genomen: de noodkoelgroepen zouden daar opgesteld zijn in een gebouw waar men enkel langs boven binnen kan, en bovendien ook zodanig uitgevoerd dat, bij overstroming, het water niet in het gebouw binnen kan. Heeft men dat ondertussen ook al gedaan in Doel? (En zelfs in Tihange komt het water van de rivier soms hoger dan aanvankelijk ingeschat... ;-).
Op 24 augustus 2012 omstreeks 19:56, zei Daniel De Caluwé:
Tsjernobyl was, inderdaad, veel minder veilig (grafietreactor met grafiet dat kan ontbranden (en tegelijkertijd de inhoud van de reactor uitspuwen en verspreiden over de omgeving), en, inderdaad, zonder drukvat en enkel met een 'plat dak'. En ik ben geen expert inzake de ramp van de kerncentrale van Tsjernobyl, maar meen me wel te herinneren dat naast het uitspuwen van een deel van de inhoud van de reactor (in de wijde omgeving, en met de winden tot in een groot deel van Europa toe ;-), er ook een meltdown was naar beneden toe. Ik herinner me in ieder geval wel de beelden van moedige Russen die probeerden om onder de smeltende reactor te geraken, wat niet gelukt is (om niet te spreken van de brandweermannen die hun leven hebben geofferd met de bluswerken (met helicopters) boven de reactor). Maar akkoord, gelukkig hebben onze pwr-centrales wél een metalen drukvat en een stevig betonnen omhulsel...
Op 24 augustus 2012 omstreeks 20:05, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg: Oh ja, voor ik het vergeet: men heeft er destijds een zeer dure sarcofaag rond gebouwd, maar die zou ondertussen al aan vervanging toe zijn, alleen kost het nogal veel, en heeft men nog geen financiers gevonden...
Op 24 augustus 2012 omstreeks 20:41, zei Daniel De Caluwé:
In die reactor van het SCK worden, naast onderzoek, ook isotopen aangemaakt voor de medische sector. Dergelijke reactoren zullen we dus zeker moeten behouden en vernieuwen.
Op 24 augustus 2012 omstreeks 22:14, zei Daniel De Caluwé:
Juist, maar wat jou betreft ook zonder E-cat en zonder kernenergie, dus met kaars en bril? ;-)
Op 24 augustus 2012 omstreeks 12:48, zei Daniel De Caluwé:
En wat leren we van de voorstanders van kernenergie? Ze verdedigen een zeer gevaarlijke en megalomane (éénheden van 1000MW en méér) en niet-flexibele technologie (deze dino's van centrales kunnen niet samenwerken met variabele energie), die ontwikkeld is sinds de jaren '40 van vorige eeuw, en met een nefaste link met de kernwapenindustrie, waardoor men niet eens gekozen heeft voor de meest optimale brandstof (thorium), maar de weg van het zeer gevaarlijke uranium (met U238 in onze reactoren kweekt men willens nillens plutonium!) en plutonium gekozen heeft! En hierdoor zitten we ook opgescheept met een enorm afvalprobleem, waar we - tot nog toe - geen goede oplossing voor hebben! (En nee, de ondergrondse berging voor een paar honderdduizend jaar voldoet niet, zie mijn andere berichten op dit forum).
Op 25 augustus 2012 omstreeks 11:40, zei Daniel De Caluwé:
Tja, mijn oplossing stond hier, maar als men al begint met berichten te verwijderen, dan kan ik er ook niet aan doen hé... Daarom deze tip: lees hoger wat ik schreef over de E-cat van A. Rossi.
Op 24 augustus 2012 omstreeks 09:48, zei Daniel De Caluwé:
Sinds kort (recente doorbraak) is er wél een alternatief: De E-cat van A. Rossi ( ECAT.com en journal-of-nuclear-physics.com ). De E-cat technologie is zowel milieuvriendelijk (niet schadelijk en geen afval), goedkoop, en volledig te integreren in het elektriciteitsnet. De E-cat is modulair (kleine en grote eenheden mogelijk, zowel voor basislast als bijna spitslast), werkt standaard met een Carnot-cyclus (stoom op 600°C, maar kan tot 1200°C, en daarom onderzoekt Rossi ook 'directe omzetting'), en kan in principe een oude ketel vervangen en aangesloten worden op bestaande turbines, en bovendien kan de E-cat wél samenwerken met variabele energiebronnen zoals wind- en zonne-energie. (De E-cat heeft 1 uur nodig voor opstart, en 1 uur voor shut down, maar kan ook in stand-by staan, en zo het wegvallen van wind-energie opvangen...). En bovendien kan men met andere LENR-technologie later eventueel ook het bestaande kernafval transmuteren (Patterson, verder onderzoek wel noodzakelijk).
Op 24 augustus 2012 omstreeks 11:20, zei Daniel De Caluwé:
P.S. De E-cat technologie is bovendien de enige waarmee jouw windturbines en zonnecellen zullen kunnen samenwerken, want die 1000MW mastodonten van kern-dino's zijn niet flexibel (lees: regelbaar) genoeg om zich aan te kunnen passen aan de variabele productie van wind- en zonne-energie.
Op 24 augustus 2012 omstreeks 10:08, zei Daniel De Caluwé:
En vergeet vooral Tsjernobyl en Fukushima niet! Bovendien vind ik de huidige oplossing voor het HR- én langdurig afval onaanvaardbaar. Want ik heb destijds het 'Technisch overzicht van het safir 2-rapport (Safety Assessment and Feasibility Interim Report 2; NIROND 2001-05 N, december 2001') van NIRAS gelezen, en het spijt me heel erg, maar ik kan niet akkoord gaan met deze oplossing. Want het ergste afval moet men bergen voor een paar honderdduizend jaren, en dat is weldegelijk veel te lang. In het rapport geeft men trouwens eerlijk toe dat men uiteindelijk moet rekenen op de klei zelf als ultieme barrière! Eerst gekoeld voor een paar honderd jaar, dan verglaasd en in metalen vaten, en zo geborgen in ondergrondse galerijen die vol beton gespoten worden, maar toch is dat niet voldoende, want uiteindelijk vergaan al de deze barrières, en rekent men op een trage migratie van de afvalproducten (waaronder actiniden) in de klei zelf. Sorry, maar die actiniden moeten uit het afval!
Op 24 augustus 2012 omstreeks 23:16, zei Daniel De Caluwé:
Raar maar waar: bij kernwapens die gebaseerd zijn op kernsplijting (geen waterstofbommen dus), is de vernietigende kracht enorm, maar worden wél zeer hoog aangerijkte splijtstoffen gebruikt, en verlopen de kernreacties zeer snel en bij een hoge neutronenflux, en al die factoren zorgen ervoor dat de kernreacties vollediger aflopen, en dat er minder vervelende en problematische splijtingsproducten overblijven, zodat er ook geen kernafval is dat men honderdduizenden jaren moet bergen. Zo bevatten hoogverrijkte uranium (bijna uitsluitend U235)- en plutionium-bommen bijna géén U238, en dat in tegenstelling met de brandstof in onze kerncentrales, die daarmee vergeleken slechts beperkt aangerrijkt is (U235 slechts 3.5% of zo, de rest is U238, en bij MOX is er ook een gedeelte Pu aanwezig), maar laat nu net dat U238 een probleem zijn, want daardoor wordt er, onder andere, Pu gevormd (niet alleen in kweekreactoren, maar ook in klassieke 'thermische' kerncentrales met lage neutronenflux. En het
Op 24 augustus 2012 omstreeks 23:35, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg... En het is, onder andere, dat plutonium en andere actiniden, die dat zeer giftige en langdurig hoogradioactieve afval van categorie C opleveren, waar Niras (lees: 'Technisch overzicht van het safir 2-rapport (Safety Assessment and Feasibility Interim Report 2; NIROND 2001-05 N, december 2001')) zoveel problemen mee heeft. Want het ergste afval (van categorie C) moet men bergen voor een paar honderdduizend jaren, en dat is weldegelijk veel te lang. In het rapport geeft men trouwens eerlijk toe dat men uiteindelijk moet rekenen op de klei zelf als ultieme barrière! Eerst gekoeld voor een paar honderd jaar, dan verglaasd en in metalen vaten, en zo geborgen in ondergrondse galerijen die vol beton gespoten worden, maar toch is dat niet voldoende, want uiteindelijk vergaan al deze barrières, en rekent men op een trage migratie van de afvalproducten (waaronder actiniden) in de klei zelf. De afvalproducten van kernsplijtings-wapens daarentegen, zullen ook wel gevaarlijke cesium- en..
Op 24 augustus 2012 omstreeks 23:48, zei Daniel De Caluwé:
Vervolg: De afvalproducten van kernsplijtings-wapens daarentegen, zullen, onder andere, (na de vernietigende drukgolf, straling (tijdens de explosie) en enorme hitte), ook wel gevaarlijke cesium- en jodium-isotopen opleveren, zodat er nadien ook residuele straling blijft, maar die is, zoals de theorie en de experimenten bewezen hebben, bijlange niet meer zo landurig radioactief. De splijtingsproducten van dergelijke vernietigende kernexplosies zijn dus - in tegenstelling met wat men zou verwachten - achteraf en na de explosie, niet meer zo langdurig hoogradioactief, en dit in tegenstelling met de splijtingsproducten van onze kerncentrales, die wel langdurig hoogradioactieve afvalstoffen opleveren. De twee (explosie van kernsplijtingswapens enerzijds en kernsplijting in kernreactoren met 'thermische (trage) neutronenflux anderzijds) zijn dus helemaal NIET te vergelijken... ;-)
